เรื่อง เอ่อ …คืนนั้น”รินดาเอ่ยเสียงแผ่วเบาอย่างลำบากใจปนอับอายไม่น้อยยามนึกถึงคืนเกิดเหตุที่เธออยากจะลืมเลือนไปให้เร็วที่สุดนั้น

“คืนที่คุณฟันผมจนสมใจแล้วก็ทิ้งน่ะหรอ”ชาร์ลเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยัน เพียงแค่คิดถึงตอนที่ตื่นมาแล้วพบว่าหญิงสาวที่วอนขอให้เขาช่วยปลดปล่อยความเร่าร้อนหวานล้ำตลอดทั้งคืนกลับหายตัวไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ในคืนนั้นพวกเขาต่างก็มอบความสุขสมให้แก่กันจนล้นอกนั้น อารมณ์โกรธที่คุกรุ่นอยู่ในใจก็ราวกับจะยิ่งทะยานสูงขึ้นเป็นเท่าทวี

“ฉันรู้ว่าคุณโกรธมากที่ฉันหนีมาวันนั้น แต่ฉัน เอ่อ ฉะ…ฉันยินดีจะชดใช้ค่าเสียหายเรื่องคืนนั้นให้คุณเท่าที่คุณต้องการ”รินดากลั้นใจเอ่ยออกมาจนจบ แม้จะอับอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีที่ต้องพูดถึงเรื่องราวในคืนนั้น ทว่าหญิงสาวก็ตั้งใจแล้วว่าอย่างไรเสียวันนี้เธอก็ต้องเคลียร์เรื่องราวที่ค้างคากับอีกฝ่ายให้เสร็จสิ้นเพื่อที่เขาจะได้แสดงท่าทีคุกคามเธอแบบนี้เสียที