เธอ...เคยรักคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
และเขา...ก็ไม่เคยคิดจะรักใคร

แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเวลาผ่านไป จากเคย (ไม่) รัก เขาจะ รัก จนมองไปทางไหนก็ยังเห็นแค่ เธอ เพียงคนเดียว...

******************************************************

*** โปรยฉาก ***

ชายหนุ่มวางปากกาที่กำลังเซ็นเอกสารลงบนโต๊ะแล้วเดินอ้อมไปหยุดข้างโต๊ะทำงานของเลขาสาว โน้มลงไปพูดใกล้ ๆ เสียจนเกือบชิดใบหน้าอีกฝ่าย "ผมรู้ ว่าผมก็ไม่ใช่คนดีอะไร"

ดวงตาเขาคล้ายราชสีห์ที่เพิ่งเห็นเหยื่อน่าตะครุบ ริมฝีปากหยักยกยิ้มด้วยท่าทางมีเลศนัย และสำหรับเธอมันไม่ได้มองแล้วให้ความรู้สึกหวั่นไหว แต่กลับน่ากลัวมากกว่าด้วยซ้ำ

เขาเจ้าชู้และอันตรายต่อใจของผู้หญิง เรื่องนั้นเธอรู้ดี แต่ตลอดสองปีที่ผ่านมา ท่าทีเหล่านั้นเขาไม่เคยเผื่อแผ่มันให้เธอ ไม่เคยดูสนใจ และไม่เคยหว่านล้อมให้ต้องหวั่นไหว

แต่นี่...มันเกิดอะไรขึ้นกัน

ในจังหวะที่ดวงหน้าหวานกำลังสะบัดหลบ ปลายนิ้วของชายหนุ่มก็ยื่นมาแตะที่แนวคางแล้วออกแรงรั้งไม่ให้หันหนี ดวงตากลมโตจึงส่งประกายสั่นระริกของความหวาดกลัวให้เขาเห็น ซึ่งนั่นทำให้เขาแปลกใจพอดู

เธอคบกับผู้ชายคนนั้นได้ เขาก็คิดว่าเธอจะมีเล่ห์เหลี่ยมกว่านี้เสียอีก แต่นี่นอกจากแววตาซื่อใสคู่นั้น เขากลับไม่เห็นว่ามีสิ่งใดซ่อนเร้น แล้วความสัมพันธ์สี่ปีของเธอกับมัน ดำเนินมาในรูปแบบใดกันแน่

"ผู้ชายคนนั้น เขาคงเป็นคนดีสำหรับคุณสินะ"

"ดีสิคะ ถ้าไม่ดีเราคงไม่คบกันมาจนถึงสี่ปีหรอกค่ะ อย่างน้อยก็ดีกว่า...ใครหลายคน" คำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มชะงักไป ดวงตาหรี่ลงมองหญิงสาวในปกครองอย่างคนจะหาความนัยสักอย่างในนั้นก่อนจะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนสันจมูกชนกัน สองมือค้ำไว้กับที่วางแขนของเก้าอี้บีบให้พลอยลลินณ์ต้องอยู่ตรงกลางอย่างช่วยไม่ได้

"กำลังจะบอกว่าเจ้านายของคุณเป็นคนไม่ดีงั้นเหรอ?"

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแล้วส่ายหน้ารัวเร็วแทนคำตอบ ไม่กล้าเอ่ยคำใดเพราะความใกล้ชิดที่มากเกินปกติก็พาให้หวาดกลัวว่าเขาจะทำในสิ่งที่ไม่สมควรลงไป

"คบมาแค่สี่ปี ก็ไม่นานนี่นา หวังว่าถ้าคุณตาสว่างเมื่อไรคงจะทำได้จริงอย่างที่พูดนะ เรื่องจะเลิกกับหมอนั่น"

"..."

"แล้วหลังจากนั้นจะพิสูจน์ให้เห็น...ว่าผมดีกว่าผู้ชายของคุณร้อยเท่าพันเท่า จำเอาไว้พลอยลลินณ์"