“ไม่สงสัยเลยเหรอว่าฉันกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวเคยมีเรื่องอะไรกัน?”

เออ เขาก็สงสัยจริงนั่นแหละ แต่มันก็แค่แวบเดียว เขาไม่แลกความสงสัยชั่ววูบกับความยุ่งยากที่จะตามมาแน่ ยิ่งกับคนตรงหน้าก็แค่คนที่เขาหวังฟัน เขาไม่คิดอยากรู้เรื่องส่วนตัวของเธอสักนิด

ก็จะรู้ไปทำไม รู้เยอะก็เรื่องแยะ เขาแค่แวะมาจิ้ม จิ้มเสร็จเดี๋ยวก็จะไปแล้ว

“ผมไม่อยากถามให้คุณลำบากใจ”

แต่ที่คิดในใจมันก็เรื่องหนึ่ง คำพูดยังไงก็ต้องดูดีไว้ก่อน เขายังมีภาพลักษณ์ต้องรักษา!

…

“คุณโจมเคยได้ยินเรื่องกฎ 17 ตัวอักษรไหมคะ?”

‘17 ตัวอักษรต่อวินาที มันคือเกณฑ์เวลามาตรฐานที่ผู้ใหญ่คนหนึ่งสามารถอ่านและรับสารจากหนังได้’

เขาไม่ค่อยรู้หรอก แต่คิดว่าหากเปลี่ยนเป็นคำพูดที่ผู้ใหญ่คนหนึ่งสามารถรับสารในหนึ่งวินาทีได้ ตัวเลขก็คงไม่ต่างไปจากนี้สักเท่าไหร่

เพราะแบบนั้นโจมทัพถึงได้หยิบปากกาจากลิ้นชักรถออกมา ขมวดคิ้วอ่านและขีดฆ่าประโยคที่ตัวเองตั้งใจเขียนมาบอกเธอทั้งคืนออกไปทีละคำ ทีละคำ

สุดท้ายเขาก็ตัดจนเหลือแค่ว่า

‘ผมขอโทษ ให้โอกาสผมแก้ตัวนะ’