‘เสื้อกาวน์หมอมันไม่อุ่นเท่าเสื้อช็อปวิศวะหรอกนะครับ’

ไม่รู้เหมือนกันว่าวลีสั้นๆที่ตัวเองได้รับพร้อมกระดาษโน้ตที่ถูกประยุกต์มาจากใบเสร็จรับเงินของโรงพยาบาลและเสื้อช็อปสีกรมท่าตัวใหญ่นั้นมีต้นกำเนิดมาจากที่ไหน แต่คนได้รับอย่างต่ายคิดในใจแค่อย่างเดียวว่าคนที่เขียนนั้นช่างกล้าพูด... แถมยังกล้าทิ้งเสื้อช็อป ‘อ่อย’ ไว้อีกด้วย

ว่าที่คุณหมอนึกแขยง คิดในใจว่าตัวเองไม่มีทางเดินตามเกมที่อีกฝ่ายตั้งใจเอาไว้แน่นอน ไม่มีวัน

ไม่รู้เหมือนกันว่าวลีสั้นๆที่ตัวเองกล้าทิ้งเอาไว้ให้คุณหมอหน้าเด็กนักศึกษาแพทย์ปีห้านั้นคิดออกมาได้อย่างไร แต่ว่าที่นายช่างบาสเห็นแล้วรู้สึกว่าแม้อีกฝ่ายนั้นจะไม่ได้ตัวเล็กดูอ่อนแอเลย ทว่าช่วงไหล่ที่แคบกว่าเขาเพียงเล็กน้อยนั้นสั่นไหวเพราะความหนาวจากเครื่องปรับอากาศทั้งๆที่เจ้าตัวใส่เสื้อกาวน์เต็มยศทำให้เขาต้องหยิบเสื้อช็อปที่พาดอยู่บนไหล่ไปคลุมให้อัตโนมัติ... เขาไม่ได้คิด แค่ทำตามที่ใจนึกอยากทำ...

แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอ ‘แหย่เล่น’ สักหน่อยเถอะ ในเมื่อใบหน้าคุณหมอคนนี้เวลาหงุดหงิดน่าดูเป็นบ้า!