มักจะมีคำสองคำเป็นเส้นบาง ๆ เหลื่อมล้ำกันอยู่ในทุกการกระทำของคนเรา นั่นคือคำว่า 'ชนะ' หรือ 'พ่ายแพ้'
สำหรับฉัน คำว่าชนะ คือต้องได้เขามาครอบครองทั้งตัวและหัวใจ
ส่วนคำว่าพ่ายแพ้คือ ฉันจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยแม้แต่ 'หัวใจของตัวเอง'
- เจ้าจันทร์ จันทรารัตน์ -


สำหรับผม มีอยู่สองคำที่กำลังหลอกหลอนนั่นคือ 'ลืมเธอ' หรือ 'ลืมไม่ลง'
และผมพร้อมจะเลือกคำหลัง เพราะไม่ว่าใครจะเข้ามาในชีวิต ผมก็ไม่อาจจะลืมเธอคนนั้นได้
- ราชย์ ราชันย์ -


"ไม่ต้องพูดเยอะค่ะ นั่งตรงนี้ นิ่ง ๆ ที่เหลือเดี๋ยวเจ้าจันทร์จัดการเอง"
กดไหล่หนาให้นั่งลงกับเก้าอี้ตัวเดิมก่อนจะใช้นิ้วทั้งห้าสางผมนุ่มสลวยสีแสบตาแล้วใช้ไดร์ค่อย ๆ เป่าผมที่ชุ่มให้แห้ง
"มันร้อน!" เสียงร้องแบบไม่ชอบใจดังขึ้น มีส่งตาขวางให้ฉันอีก
"ไหนบอกว่าโตแล้วงั้นก็อย่าง้องแง้งงอแงเป็นเด็ก ๆ สิ" ย้อนคืนซะเลย คนอะไรกลัวแม้แต่ไดร์เป่าผม
"จะทำก็รีบ ๆ ทำ ยุ่งชะมัด!"
ฮึบไว้เจ้าจันทร์ ที่เธอทำอยู่เพื่อตัวเขาที่ไม่สบาย และเพื่อเจ๊แยมโรลที่อุตส่าห์ฝากฝังให้ดูแลญาติเธอ
"รีบอยู่แล้วค่ะ เสร็จไวก็ออกจากห้องนี้ไว เพราะงั้นโปรดให้ความร่วมมือด้วย"
เหน็บเขาแต่เจ็บเอง
ชอบจังเลยไอ้ความเจ็บ ๆ คัน ๆ ที่หัวใจน่ะ

.
.
ใครเอ่ย..? ขึ้นอย่างหงส์ลงอย่างเแงวน้อยเลย
อ้อ ! ก็เฮียราชย์ไงคะ ~^•^~