เธอก็แค่เมียหลังบ้าน ลูกจ้างทรยศที่เขาไม่รัก

******
“หมูหวานเป็นลูกของฉันใช่มั้ย?”

“ไม่ใช่ คุณเข้าใจผิดแล้ว”

“จะผิดได้ยังไง ในเมื่อแกหน้าเหมือนฉันขนาดนั้น ไม่เหมือนตรงไหนเอาปากกามาวงเลย!”

“คิดไปเอง ลูกนิวจะไปหน้าเหมือนคุณได้ยังไง แกหน้าเหมือนนิวต่างหาก” เสียงหวานเริ่มแข็งขึ้นถึงแม้ปลายเสียงจะสั่นเพียงเล็กน้อยก็ใช่ว่าจะรอดหูปกรณ์ไปได้

“ก็เพราะแกเป็นลูกฉันด้วยน่ะสิ เธอทำคนเดียวได้หรือไง แล้วอย่าหาว่าบลัฟเลยนะ หมูหวานหน้าเหมือนฉันมากกว่าเธอ ดู ๆ แล้วเหมือนฉันสัก 90% มั้ง มีเหมือนเธอก็แค่ตรงปากอวบ ๆ เท่านั้นแหละ”

“ก็บอกว่าแกไม่ใช่ลูกคุณ ขี้ตู่อยู่ได้ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ ที่นี่ไม่ต้อนรับ”

“เสียใจด้วยนะ ฉันจองห้องพักไปสองอาทิตย์แถมจ่ายเงินล่วงหน้าไปแล้วด้วย ยังไงเธอก็ไล่ฉันไม่ได้หรอก ถ้าคิดจะรังแกลูกค้าอย่างฉัน ระวังจะดังในโซเชียลนะจ๊ะ เพราะฉันจะรีวิวให้ละเอียดเลยล่ะว่าเจ้าของ ‘รีสอร์ตดอกไม้กินได้’ เนี่ยบริการลูกค้ายังไง” เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ด้วยท่าที่เอาสองมือล้วงกระเป๋าสบาย ๆ แต่รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมที่นินิวเคยเห็นบ่อย ๆ เวลาเขาสะใจเรื่องอะไรสักอย่างนี่ต่างหากที่กำลังทำเธอขนลุก

“คะ...คุณนี่มัน เลวที่สุด!” หลังเธอชนกำแพงแล้ว ไม่มีที่ให้ถอยอีก

‘คนเลว’ เอามือเท้ากำแพงไว้กักไม่ให้เธอขยับหนี พลางบอกอย่างรื่นรมย์

“โน ๆ นี่ยังไม่สุดหรอก ฉันยังสุดได้กว่านี้อีก จะลองมั้ยล่ะ”