“ถ้าอยากทำงาน เดี๋ยวเฮียให้ทำ ส่วนค่าจ้างเฮียให้วันละแสน หรือชั่วโมงละแสนก็ได้ เลือกเอา แต่ว่า... เฮียขอท่ายากหน่อย แล้วก็... ขอเป็นฝ่ายรับนะ ขี้เกียจเป็นฝ่ายรุกแล้ว ปวดเอว”

ครั้งหนึ่ง ชาร์ล เคยสูญเสียความรักไป เพียงเพราะความผิดพลาดครั้งเดียวในชีวิต ความฝันที่จะได้แต่งงานก็พังครืนสลายลงไปกับตา ทำให้ความรักเดินทางมาถึงจุดแตกหัก สร้างรอยแผลร้าวลึก ความเจ็บปวด และก่อเกิดความเกลียดชังต่อกัน เขาแทบเสียคนและประชดชีวิตไปกับ “ตัณหา” “ราคะ” ดำดิ่งสู่ด้านมืดแห่งราตรี ซื้อกิน... เป็นคำนิยามที่ถูกยกให้กับเขา ทว่ามันกำลังกลายเป็นสะพาน เชื่อมให้กลับไปหา “เธอ” ผู้ทอดทิ้งเขาไปอีกครั้ง ดั่งจุดถ่านไฟเก่าให้ลุกโชนรุนแรง เขาจะแผดเผาเธอด้วยแรงโทสะทั้งหมดที่มี ก่อนจะกระชากกลับสู่รังรักที่เคยเป็นวิมาน

“จะยอมดีๆ หรือจะให้จับขึง มัดเชือก แล้วเลียตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาเลยเอาไหม เอาหรือเปล่า” ชาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน เสียงเบาแต่หนักแน่นน่ากลัวจนเธอมองตาขวาง หายใจเข้าออกลึกๆ
“ชอบให้ออกแรงถึงจะหายพยศ ดื้อดึง”
“ฉันไม่ได้ดื้อ ฉันแค่รังเกียจคุณ ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากแตะต้อง” เธอบอกเบาๆ ขณะที่หยดน้ำตาร่วงลงข้างแก้ม
“แล้วถ้ายอมดีๆ ก็กลัวว่าพี่จะไม่เอาใช่ไหม ชอบดุๆ ชอบซาดิสต์”
“บ้า! ไอ้...” ครั้นเธอจะด่าก็อายปากเพราะไม่ได้หยาบคายถึงเพียงนั้น
“ด่าสิ ด่าแรงๆ พี่ชอบ มันยั่วให้ของขึ้นไม่รู้หรือยังไง”