ครั้งแรกที่ เปรมสุดา พบ ประกาศเกียรติ ตอนสอบเข้ามัธยมปลาย เธอเชื่อว่านี่แหละพรหมลิขิต ตั้งใจอ่านหนังสือไปหาทางตีสนิทกับเขาไป แล้วตามเขาไปเรียนคณะเดียวกัน ลากยาวไปจนจบมหาวิทยาลัย ก่อนรับปริญญาเธอถามสั้นๆ “แต่งงานกันไหม” แต่เขาตอบสั้นกว่า “ตกลง”
ได้ชายในฝันมาเป็นสามีแบบไม่คาดฝัน น่าเสียดายชีวิตสมรสกับความสุขชั่วนิรันดรมันไปกันไม่ได้
ประกาศเกียรติยังคงเป็นเหมือนเดิม เพิ่มเติมเป็นอาจารย์หนุ่มสุดหล่อ เปรมสุดาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม เพิ่มเติมเป็นยายเพิ้งในออฟฟิศ ขณะที่เขาหน้าที่การงานก้าวหน้า เธอกลับกลายเป็นเบ๊ในที่ทำงาน กลับบ้านมาก็ถูกคำว่าภรรยาที่ดีกดดัน อยากทำตัวให้สมกับผู้ชายสมบูรณ์แบบเช่นเขา ทนมาได้เจ็ดปี ความหวานกลายเป็นความขมขื่น ถึงจะไม่ใช่ความผิดของสามีที่ดีจนเธอมีปมด้อย เปรมสุดาก็ยังขอมอบคำนี้ให้ประกาศเกียรติ “เราหย่ากันเถอะ”
    เปรมสุดายังคงรักเขาอยู่ ทว่าอีกเรื่องหนึ่งคือแม่สามีดีเด่นที่คอยทำให้เธอรู้สึกด้อยตลอดเวลาตั้งแต่ก่อนจะแต่งงาน ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหน เปรมสุดาก็รู้สึกว่าตัวเองดีไม่พอเสมอ เพราะประโยคที่อีกฝ่ายมักกล่าว “ถ้าเป็นแม่นะ คงทำได้ดีกว่านี้”เมื่อผู้หญิงคิดลบมาเจอผู้ชายคิดบวก บวกกระทั่งแม่ตัวเอง สุดท้ายเปรมสุดาก็ต้องยอมทำตามคำขอของประกาศเกียรติ พยายามอีกนิดเพื่อชีวิตสมรสของเรา“ที่คุณไม่อยากหย่า อาจเป็นเพราะคุณเคยชินกับชีวิตคู่ก็ได้”“21 วัน ถ้าคุณบอกว่ามันคือความเคยชิน คุณมาลองดูหน่อยไหมว่าถ้าเราใช้ชีวิตคู่ในแบบที่ควรจะใช้ตั้งแต่แรก มันจะเป็นยังไง”