ปรมณัชเคยตั้งกฎในความสัมพันธ์นี้ไว้ว่า ‘ไม่มีใครเป็นเจ้าของใคร’ ทว่าสุดท้ายเขากลับเป็นฝ่ายยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็น ‘เจ้าข้าวเจ้าของ’ เธอ

—————————————————————————————-

“เมื่อไหร่...” กะรัตถามโดยไม่มองหน้า สายตาของเธอมองนิ่งอยู่ตรงปลายเท้า
“อะไรคือเมื่อไหร่”
“นายจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเมื่อไหร่” เธอถามเสียงเครือ ปลายจมูกรั้นขึ้นสีแดงเรื่อ น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ
“เดี๋ยวเราไปหายามาใส่ให้” เขาชวนเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่ต้อง เราจะกลับแล้ว” กะรัตพูดเสียงแข็ง
“เสื้อผ้าเธอในกระเป๋าเราเก็บเข้าตู้แล้ว” คนตัวสูงเอ่ยอย่างใจเย็นแล้วนั่งลงเบียดหญิงสาว สองฝ่ามือหนาช้อนใบหน้ากลมมนให้เงยขึ้น วินาทีนั้นพลันรู้สึกว่าเหมือนมีสายลมร้อนพัดหัวใจปลิวหายไปจากอก เขารู้ดีว่าชีวิตของเธอผ่านบททดสอบมาหนักหนา ทว่าแทบจะไม่เคยมีครั้งใดที่ดวงตาคู่สวยคู่นี้จะมีน้ำตาหลั่งออกมาให้ได้เห็น
“ฮึก...ฮือ” กะรัตปล่อยโฮออกมาอย่างคนอ่อนแอ เปรมณัชจึงคว้าร่างเล็กที่กำลังสะอื้นจนไหล่คลอนเข้ามากอดแนบอก
“ขอโทษ เราขอโทษ...อยู่กับเรานะ สัญญาว่าจะไม่มีวันปล่อยมือเธอ”