“ขอเพียงยังเดินไหว ก็จงเดินต่อไปเรื่อย ๆ มีชีวิตอยู่ไม่ใช่ง่าย แต่ตายนั้นง่ายดายนัก”ตอนที่เซี่ยเสวียนเฉินพูดประโยคนี้กับมู่หมิงถัง ทั้งสายตาสีหน้าล้วนกระด้างเย็นชา ไฝที่หางตาแฝงไว้ด้วยความเหี้ยมหาญสุดประมาณ ท่วงท่าทะนงองอาจดุจสายรุ้งอันพุ่งทะยานข้ามห้วงนภากาศไปโดยปราศจากความเกรงกลัวใด ๆ ยามนั้นมู่หมิงถังเป็นเพียงบุตรีพ่อค้าชาวเซียงหยางที่ประสบภัยสงครามจนเกือบตายด้วยน้ำมือศัตรูผู้รุกราน เซี่ยเสวียนเฉินได้ช่วยชีวิตนางไว้ คำพูดของเขาได้กลายเป็นดุจเสาหลักค้ำจุนชีวิตนาง แม้ในขณะที่สิ้นหวังจนถึงที่สุด มู่หมิงถังก็ยังคงไม่ยอมแพ้ นางพยายามดิ้นรนทุกวิถีทางเพื่อมีชีวิตรอดต่อไปให้ได้แต่สุดท้ายผู้ใดเลยจะคาดคิดว่าชะตากรรมจะชักนำให้นางซึ่งเป็นเพียงเด็กกำพร้าต่ำต้อยได้วิวาห์กับฉีหยางหวางเซี่ยเสวียนเฉิน แล้วกลายเป็นฉีหยางหวางเฟย ทว่าวีรบุรุษผู้มีพระคุณในวันนั้นกลับอยู่ในสภาพนอนนิ่งไม่ไหวติง ทั้งยังถูกล่ามโซ่คุมขังไว้ในจวนของตนเอง กระทั่งญาติสนิทก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอให้เขาตาย ในคนพวกนั้นก็รวมถึงอดีตคู่หมั้นสารเลวกับพี่สาวบุญธรรมของนางด้วยเล่ห์กลทางการเมืองกับความหน้าไหว้หลังหลอกของผู้คนรอบด้านล้วนแต่คุกคามหมายเอาชีวิตทั้งเซี่ยเสวียนเฉินและมู่หมิงถัง พวกเขาทั้งคู่จึงต้องหาทางเอาตัวรอดไปให้ได้!