หนังสือบ้านมือสองสภาพโดยรวม 85-90 เปอ
ราคาที่ตั้งได้ทั้ง 6 เล่มครบชุด

- แม่ครัวเคี่ยวรัก ชุด คุณชายสกุลเนี่ย
เพราะ ‘โจ๊ก’ ของนางคืออาหารที่เขาต้องกินทุกเช้า วันที่นางจากไปจึงเป็นวันที่เขาสะเทือนใจอย่างถึงที่สุด นี่เป็นเพราะติดใจโจ๊ก หรือติดใจนางกันแน่นะ!

ทว่า ‘เหมียวอวี๋เอิน’ เดิมไม่ชอบการติดค้างบุญคุณผู้ใด แต่เขากลับช่วยเหลือนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนนางคิดว่าชาตินี้คงชดใช้ให้ไม่หมด ในเมื่อชะตาฟ้าลิขิตให้ทั้งสองมาเจอกันอีกครั้ง แล้วยังให้ต่างมาพัวพันกันไม่จบสิ้นเช่นนี้ นางคงต้องยิ่งยินดีตอบแทนบุญคุณเขาแล้ว

ทว่าสิ่งที่เขาต้องการจากนางคือคำว่า ‘สหาย’ ?! ความต้องการของเขาเรียบง่ายเช่นนี้ เหตุใดนางจะทำให้เขาไม่ได้เล่า แต่นางสงสัยยิ่งนักว่าสหายที่ใดจำต้องจุมพิตผนึกริมฝีปากกันเช่นนี้ด้วย!

- องครักษ์เคียงคู่ ชุด คุณชายสกุลเนี่ย
นาง ‘ฝานสุยอวี้’ เป็นผู้อารักขาของเขา ‘เนี่ยยางยง’ ผู้ซึ่งเป็นถึงราชาแห่งเกาะจิ้งจอกผู้ยิ่งใหญ่
และยังมีตัวตนที่แท้จริงเป็นถึงหนึ่งในคุณชายสกุลเนี่ย!

ทว่าวรยุทธ์นางยังเรียกได้ว่าอ่อนด้อยนัก มิได้ช่ำชองเช่นการวาดภาพ หมากล้อม ลายอักษร หรือร่างแบบเรือ แต่ราชาโจรสลัดของชาวฮั่นผู้นี้กลับให้นางอยู่เคียงใกล้ ทั้งที่มีผู้อารักขาที่เก่งกาจอีกคนอยู่ข้างกายเขาอยู่แล้ว รวมถึงเขายังมีเภทภัยจากเกาะแฝด จากแผ่นดินใหญ่ และจากชาวต่างชาติรออยู่มาก
มิหนำซ้ำชาติกำเนิดของนางก็ยังไม่แน่ชัด เขากลับไว้ใจนางถึงเพียงนี้...

หรือว่าคำกล่าวที่ว่า เขาเลี้ยงนางไว้เพื่อให้แต่งเป็นภรรยาตนจะเป็นเรื่องจริงกันนะ เช่นนั้นการที่เขาใช้มือเลื่อนไปตามเอวเปลือยเปล่าของนาง... เหล่านี้ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเหตุนี้หรือนี่!

- ทั่นฮวาในดวงใจ
เพราะความเรียงอันยอดเยี่ยมทำให้ ‘นาง’ มาเป็นทั่นฮวา และจำต้องปกปิดความจริงที่ว่าตนเองคือสตรีเอาไว้ ทว่า... เขากลับรู้ได้ด้วยเพียงการสบตากับนางคราแรก

ถานอู่ฟูผู้ที่ขี้เกียจใช้สมองเป็นที่สุด ได้ใช้สมองของนางเพียงน้อยนิดเพื่อสอบเข้าเป็นขุนนาง
แต่ก็จำต้องหาที่พึ่งพิงที่น่าจะฝากชีวิตไว้ได้ ซึ่งตัวเลือกแรกของนางก็คือ ‘เขา’ คุณชายสกุลเนี่ย

เมื่ออยู่กับเขาที่ขึ้นชื่อว่า ‘ยึดชาติบ้านเมืองเป็นที่ตั้ง’ และเถรตรงเป็นที่สุดแล้ว นางก็ไม่มีสิ่งใดที่ต้องกลัว เว้นแต่เพียง ‘ตัวเขา’ เองนั่นล่ะ!

เพราะความจริงแล้วคนผู้นี้กลับมีความลับมืดดำอยู่อีกด้านที่ไม่มีผู้ใดรู้ แต่ในยามที่นางกำลังจะตาย กลับใช้อุบายเพียงเล็กน้อยรอดตัวจากมีดสั้นของเขามาได้ และชีวิตของทั้งสองก็ต้องพัวพันกันอย่างมิอาจจะแยกออกจากกันได้อีกต่อไป!

- สาวใช้ประพันธ์รัก

กลิ่นน้ำหมึกและกลิ่นหอมของกระดาษ...คือกลิ่นที่นางโปรดปรานและหลงใหล

แม้ภายนอก ‘เสวียนจี’ จะเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่งในคฤหาสน์สกุลเนี่ย แต่ความพิเศษของนาง การที่นางอ่านออกเขียนได้ก็ทำให้นางกลายเป็นที่สนใจของผู้อื่น เหตุใดจึงต้องเป็นเช่นนี้นะ ทั้งๆ ที่นางอยากอาศัยอยู่ในที่แห่งนี้อย่างเรียบง่าย เฝ้าดู ‘เขา’ คุณชายสกุลเนี่ยผู้หนึ่งที่นางชื่นชอบ อย่างจริงใจอยู่ในมุมของตนเองแท้ๆ

ทว่าเขาในยามนี้ก็มิค่อยน่าชื่นชมเช่นในกาลก่อนแล้ว นอกจากเขาจะไม่ได้โลดแล่นอยู่ในวงการการเขียนเช่นแต่ก่อน ยังเจ้าอารมณ์และเก็บตัวยิ่ง กระทั่งยามรู้ว่านางหลงใหลตนเอง ก็ยังใช้ ‘ความบริสุทธิ์’ ของนางมาเป็นเครื่องพิสูจน์!

แต่จะเป็นอย่างไรก็ช่างเถิด อย่างไรเสียวันหนึ่งนางก็ต้องจากที่นี่ไป ต้องจากไป ก่อนที่จะมีผู้ใดล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของนาง!

- ผู้ดูแลสอนรัก

นางคือ ‘ผู้ดูแล’ ที่เรียกขานตนเองว่า ‘พ่อบ้าน’ ส่วนเขาคือ ‘คุณชายแปดสกุลเนี่ย’ ที่ถูก ‘ทอดทิ้ง’
ทั้งสองจำต้องมาอยู่ด้วยกันตามลำพังจนเกิดสายใยพันผูก

ทว่ากลับมิอาจ ‘รัก’ และอยู่ดูแลปกป้องกันตลอดไป เพราะเขาได้รู้ว่าความจริงนางถูกส่งมาเพื่อให้เป็น ‘ภรรยา’ เขา เขาจะทนให้นางมีชีวิตเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อเขาคือ ‘เนี่ยยวนเสวียน’ ที่แสนอัปลักษณ์และไร้อนาคต

ทว่านางกลับไม่ยินยอมโดยง่าย หากเขาหนี นางก็จะตามไป หากงดงามแต่ไร้รัก นางยอมอัปลักษณ์เช่นเขายังจะดีกว่า นอนกกกอดกันมาตั้งมากมายปานนั้น จะมาทิ้งนางไปง่ายๆ เพียงนี้ได้อย่างไร นางไม่ยอม!

- คุณหนูลวงใจ
เพราะความสำอางและอ่อนละมุนเกินบุรุษของเขา ทำให้สตรีอย่างคุณหนูกงหลงใหลและต้องการได้เขามาเป็นสามี

ทว่า ‘เนี่ยสือเอ๋อร์’ที่แสนกะล่อนมีหรือจะยินยอมแต่โดยง่าย หากไม่ติดว่าวรยุทธ์ของเขาใช้ได้แค่ต่อยตีทะเลาะวิวาท มิหนำซ้ำคนของคุณหนูกงล้วนเก่งกาจแล้วล่ะก็เขาคงหนีไปนานแล้ว ยามนี้จึงทำได้เพียงเขียนจดหมายไปขอให้คนในสกุลเนี่ยช่วยและเขียนจดหมายหา ‘สหาย’ ผู้หนึ่งแก้เหงาไปอย่างนั้น
ผู้ใดจะคาดคิดเล่าว่าเขาจะมีโอกาสได้พบ ‘สหาย’ ผู้นั้น ทั้งยังได้อีกฝ่ายมา ‘แปลงโฉม’ สลับตัวหนีตายไปด้วยกันอีก

ทว่ามันจะย่ำแย่หน่อยก็ตรงที่เขาดันเผลอใจให้อีกฝ่ายอยู่หลายครั้งหลายครานี่สิ สวรรค์!ความจริงแล้ว ‘นาง’ เป็นสตรีใช่หรือไม่ ขอให้ความจริงแล้วนางเป็นสตรีที่มาลวงใจเขาทีเถิด เขาจะได้มิต้องเป็นพวกตัดแขนเสื้อตนเองเช่นนี้!