“ไม่ต้องมาตัดบทด้วยคำว่าขอโทษแล้วเดินหนีแบบนี้เลย ฉันไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ทำไมต้องหงุดหงิดใส่กันแบบนี้ด้วยฮะ”
“ไม่มีอะไร และอาก็ไม่ได้หงุดหงิดเพราะรุ้งจริง ๆ ที่สำคัญมันดึกมากแล้ว อาว่ารุ้งรีบจัดการทำธุระของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเข้านอนจะดีกว่า อาขอตัวลงไปทำงานข้างล่างสักครู่”
“ไม่ต้องมาโกหกเลย มันต้องมีอะไรสักอย่าง ที่ฉันทำให้คุณไม่พอใจ แน่ ๆ คุณถึงได้แสดงกิริยาแบบนี้ใส่ฉัน บอกมาสิคะว่าคุณไม่พอใจฉันเรื่องอะไร ฉันไปทำอะไรให้คุณโกรธตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้ตัวมาก่อนเลยล่ะ”
“พุทโธ่พราวรุ้ง! อาบอกว่าไม่ได้โกรธก็ไม่ได้โกรธสิ จะซักไซ้ให้เป็นเรื่องให้ได้หรือยังไงฮึ” เขาสบถเสียงขุ่น
“นี่ยังไงล่ะ ไหนว่าไม่ได้โกรธ ถ้าไม่โกรธแล้วทำไมต้องดุกันด้วยล่ะ” เธอส่งสายตามองเขาอย่างตัดพ้อพลางเถียงอย่างดื้อดึง
“โอเค...รุ้งจะต้องรู้ให้ได้ใช่ไหมว่าอะไรเป็นต้นเหตุทำให้อาหงุดหงิด”
“ก็บอกมาสิคะ” เธอเชิดหน้ามองเขาอย่างมีโทสะแล่นขึ้นเป็นริ้ว ๆ เช่นเดียวกัน
“อยากรู้นักอาก็จะบอก” เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาอวดดี ที่จ้องเขา ตาไม่กะพริบพลางเอ่ยต่อช้า ๆ แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ “อาต้องการรุ้ง อย่างผู้ชายที่เป็นสามีเขาต้องการมีความสัมพันธ์กับภรรยาของตัวเอง รู้อย่างนี้แล้วรุ้งยังจะขวางทางอาอยู่อีกไหม”