หนังสือบ้านมือสองสภาพโดยรวม 90-95 เปอ

- เจ้าสาวสยาม
“เกิดอะไรขึ้นกับนางอย่างนั้นเหรอ” ไท่หลงคาดเดาเสียงราบเรียบ เขาจะแสดงความกังวลให้พวกนี้เห็นไม่ได้ แม้สังหรณ์ใจมากว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับนาง เพราะท่าทางของฮูหยินหวงนั้นฟ้องชัดเจน
“เกิดอะไรขึ้นเหรอฮูหยิน” หวงอี้จับมือภรรยาที่เอาแต่อึกๆ อักๆ ไม่ยอมตอบคำถามของอ๋องหนุ่ม
“เนตรเจ้าค่ะท่านพี่ นางวิ่งออกไปจากห้องแล้วกระโดดลงไปในบ่อน้ำ ตอนนี้พวกบ่าวกำลังช่วยกันงมหานางอยู่เจ้าค่ะ”
หวงอี้ลุกพรวดจากที่นั่ง และอาการของเขานั้นเองที่ฉุดสติของไท่หลงให้ข่มจิตข่มใจ ทนวางท่าอย่างสงบ
“ข้าชักไม่อยากเชื่อคำพูดของฮูหยินแล้วสิ” ผู้ครองแคว้นไท่แสดงความไม่พอใจออกทางน้ำเสียงที่ห้วนกระด้างขึ้น มองสามีภรรยาผมสีดอกเลาด้วยแววตาลุ่มลึกไร้อารมณ์ “ถ้าข้าไม่ได้เจอนางในสภาพที่ยังมีลมหายใจ ท่านทั้งสองเตรียมตัวเป็นอริกับข้าได้เลย” ข้าเอาเจ้าตายคนแรกแน่หวงอี้ โทษที่เจ้ากล้าคิดฆ่าข้า และโทษที่เจ้าหักหาญน้ำใจนาง ข้าจะคิดทบต้นทบดอกคืนให้เจ้าอย่างสาสม

- เจ้าสาวมังกร
“ท่านชายเหมือนคนที่ยืนอยู่บนยอดเขาเหลียงซาน ส่วนข้านั้นเหมือนน้ำค้างที่อยู่บนยอดหญ้า.. มันต่างกันเกินไป”

“มีอะไรที่นางมีแล้วเจ้าไม่มี”
“นางเป็นคุณหนู รูปร่างหน้าตาก็งามสง่า ดูดีกว่าข้าเป็นไหนๆ”
“อย่างนั้นเหรอ” คิ้วเข้มพาดเฉียงย่นเข้าหากันเล็กน้อยขณะมองหน้านาง เพ่งมองใบหน้างามที่ไม่ค่อยกล้าสู้สายตาสักเท่าไหร่ แล้วคลี่ยิ้มกว้างส่งให้เมื่อนางยอมสบตาสู้ “ทำไมข้าไม่รู้สึกแบบที่เจ้าว่าเลย”
คำพูดของเขาทำให้เธอเขินจนหน้าร้อนระอุ ถ้าเอาน้ำแข็งมาวางคงละลายเป็นน้ำในพริบตา
“สายตาท่านคงจะมีปัญหาอย่างหนัก”
“คงจะใช่ หัวใจของข้าก็เช่นกัน”
“ไปกินข้าวเถอะเจ้าค่ะ อาหารเย็นหมดแล้ว” ถ้ายังไม่เปลี่ยนเรื่องเธอคงเสียตัวให้เขาแน่

- เจ้าสาวซามูไร
คำพูดหวานหูของเขาหวานล้ำไปถึงหัวใจที่กำลังเต้นรัวของนาง และยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด นางอยากจะลิ้มรสปากหวานๆ นั้นนัก

“ท่าน!.. ท่านทำให้ข้าผิดหวังนัก ตัวข้าเปรียบเสมือนปูที่ไม่มีเลือด ส่วนท่านเปรียบเสมือน...” เหมือนอะไรดีนะ นึกๆๆๆๆ อ้อ! “เหมือนฉลามขาวจ้าวแห่งท้องทะเล มันคุ้มแล้วเหรอที่ฉลามขาวจะมากินเลือดปู”

คำพูดเปรียบเปรยของนางทำให้เขายิ้มได้ แต่นางจะไม่มีโอกาสได้เห็นเด็ดขาด เขาลุกจากเตียงนอนแล้วหันไปบิดกายทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อน

“ข้าว่าก็คุ้มนะ เพราะเจ้าอาจจะเป็นพญาปูแห่งท้องทะเลก็ได้ ถึงไม่มีเลือดแต่ก็มีเนื้อมีไข่ให้ข้ากิน”
จะใจร้ายใจดำเกินไปหน่อยแล้ว นางเพิ่งจะได้ค่าแรงเพิ่มเป็นวันละหนึ่งหยวน แต่พอไม่มาทำงานจะหักครั้งละตั้งสามหยวน มันไม่คุ้มเอาซะเลย

“ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน ข้าอยากได้ความยุติธรรม”

“ความยุติธรรมที่เจ้าเรียกหามันอยู่ที่ข้านี่แหละ ถ้าเจ้ารู้จักตรงต่อเวลามันก็ยังอยู่ตลอดไป”

“แบบที่ท่านทำเขาไม่ได้เรียกว่ายุติธรรม เขาเรียกว่าเผด็จการต่างหาก” นางพึมพำเบาๆ ไม่มีเจตนาให้เขาได้ยิน

“เจ้าว่าอะไรนะ”

“เปล่าเจ้าค่ะ”

- เจ้าสาวไวกิ้ง
แค่หนึ่งครั้งที่พลั้งเผลอ กลับกลายเป็นความรู้สึกลึกซึ้งเช่นนี้ได้อย่างไร

“แล้วเรื่องของเรา” เมื่อได้ยินคำกล่าวลาพร้อมรอยยิ้มละมุนของนางเขากลับเป็นฝ่ายที่หงุดหงิดเสียเอง แต่ก็เก็บซ่อนมันไว้ภายใต้ใบหน้าสงบนิ่ง
ใจของเธอกระตุกแรงเพราะไม่คิดว่าเขาจะตั้งคำถามแบบนี้ แต่ก็ยักไหล่ทำเหมือนไม่แยแส
“เรื่องของเราก็แค่ดื่มเหล้าเมา ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ท่านอ๋องสบายใจได้ ขอแค่เตรียมเหล้าเอาไว้ให้ข้าก็พอ ขาคงต้องไปจริงๆ แล้ว ลาก่อน” พูดจบเธอก็รีบเดินออกไปทันที เพราะกลัวตัวเองจะทนเข้มแข็งต่อไปไม่ไหวอีก
คำตอบของนางทำให้เขาถึงกับนิ่งอึ้ง หน่วงไปทั้งหัวใจด้วยความรู้สึกที่บ่งบอกไม่ได้แน่ชัด ได้แต่ยืนมองนางเดินจากไปเงียบๆ