หนังสือบ้านมือสองสภาพโดยรวม 90 เปอ
“นั่นน้ำกู” ผมชี้ไปแก้วน้ำที่ไอ้หมียักษ์กำลังดื่มอึกๆอย่างกระหาย
พอดื่มเสร็จมันก็ยกแก้วขึ้นตรงหน้าผม “ไม่ใช่แหละ นี่ของกู”
“ของมึงตรงไหน กูเป็นคนเอามา” ผมเถียงครับ ก็ผมอะอุตส่าห์ถ่อสังขารเจ็บๆเดินไปเอามาเชียวนะ!!!
“แต่กูเป็นคนซื้อ น้ำนั่นก็ของกู แก้วนี่ก็ของกู” ชี้ไปที่น้ำและแก้วแล้วชี้มาที่ตัวผม
ผมขมวดคิ้วเลยครับ นอกจากจะชอบแย่งแล้วยังจะขี้งก!! “เสื้อตัวเดียวยืมไม่ได้หรือไง” ผมแทบจะตะโกนใส่หน้ามัน
“เปล่าใครว่าเสื้อ” งงครับ ไม่ใช่เสื้อที่ใส่อยู่แล้วมันอะไรวะ “มึงอะ ก็ของกู เข้าใจป่ะ”
อึ้งครับ ทั้งอึ้งทั้งมึน “ใครเป็นของมึง อย่ามามั่วนะไอ้สัด”
“พูดไม่เพราะเลย พี่บอกให้พูดว่าไงจำได้มั้ยครับเมีย”
ผมกำมือแน่นยิ่งมันย้ำคำสุดท้ายผมก็อยากจะกระชากคอมันมาต่อยหนักๆสักทีสองทีให้หายเป็นหมีเลย!!
“ใครเมียมึง แค่เมาครั้งเดียวอย่ามามั่วนะ”
“ใครว่าครั้งเดียว” ไอ้คนตัวสูงมันเลิกคิ้วสูงแล้วทำหน้ากวนๆใส่ แล้วยกมือขึ้นมานับพร้อมกับท่าทางคิดหนัก ราวกับเลขที่มันคิดเป็นเลขหลักพันล้านยังไงยังงั้น “เมื่อคืออ่ะมากกว่าสี่แน่ๆที่มึงเสร็จ แถมยังเสร็จมากกว่ากูสองครั้งอีก”
อ๊าก!!! ผมอยากฆ่ามันเหลือเกิน!!!
“หุบปากไปเลยไอ้เชี่ย!!”