เมื่อโชคชะตาบังเอิญให้คนสองคนมาเจอกัน
ระหว่าง "ตะวัน" นักศึกษาชั้นปีที่สอง กับสถาปนิกหนุ่มอย่าง "เมธ"
โดยมีพรหมลิขิตที่ชื่อ "หนูดล" เป็นคนชักพา
ความรักที่มาพร้อมเรือพ่วงลำน้อย จะพาพวกเขาล่องลอยไปในทิศทางใด
...
“ระวังครับ” ตะวันใช้มือรั้งเด็กชายตัวเล็กเอาไว้ เมื่อหนูน้อยเดินถอยหลังมาชนเขา
ดวงตาไร้เดียงสาแหงนเงยขึ้นสบตา ตะวันจึงส่งยิ้มอ่อนโยนให้
หนูน้อยมองนิ่งก่อนหน้าจะขึ้นสีแดงเรื่อ รีบวิ่งไปซุกหน้ากับขาของผู้เป็นพ่อ
ชายหนุ่มร่างสูงส่งยิ้มให้เขาเป็นเชิงขอบคุณและขอโทษ
ตะวันยิ้มรับก่อนเดินจากมา
...
ความรักคือพรหมลิขิต เมื่อวันนั้นมาถึงเราจะได้เจอกัน ตะวันเชื่ออย่างนั้น