หนังสือมือหนึ่งซีล


ขุนให้อ้วนๆ เข้าไว้ ... ดวงตาคมกริบของจามองผู้หญิงที่กินเอากินเอาแล้วก็หลุบเปลือกตาลง ริมฝีปากที่แตะขอบแก้วน้ำชายกมุมสูงเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
จาไม่ชอบผู้หญิงเอวบางร่างน้อย เขาเป็นคนหยาบกระด้าง มือไม้หนัก แม้จะรักนินสิปันปานแก้วตาดวงใจ แต่บางครั้งเวลาเขากอดน้องสาวก็ต้องถนอมแรง ระวังน้ำหนักมือ เพราะกลัวนินสิปันจะเจ็บ แม่ของเขาก็บอบบางเหลือเกิน รูปร่างอ้อนแอ้นตัวเล็กนิดเดียว อากาศเปลี่ยนหน่อยก็ล้มเจ็บ ทำให้เขากับพ่อใจหายใจคว่ำเพราะเป็นห่วง แม้จะทะนุถนอมแค่ไหน สุดท้ายก็จากไปก่อนวัยอันสมควร นับแต่เห็นร่างผ่ายผอมของแม่บนเตียงคนไข้ จาที่ตาแดงก่ำ กัดกรามข่มความเจ็บปวดจากการสูญเสียก็สาบานว่า หากเขาจะรักใครสักคน เขาจะหาคนที่แข็งแกร่ง ไม่อ่อนแอ บอบบาง ละสายตาหน่อยก็จะแตกร้าว สลาย จากเขาไปตลอดกาลง่ายๆ เป็นอันขาด!

ผู้หญิงของจา ลีน ถ้าอ่อนแอ เปราะบางเหมือนตุ๊กตาแก้ว... คงตายวันละหลายล้านรอบ... จาชำเลืองมองรูปร่างอวบอิ่ม แก้มกลมใสของลันตาแล้วก็ยิ้ม ... ต้องตุ๊กตายัดนุ่นแบบนี้แหละ ดีจะตาย