หนังสือบ้านมือสองสภาพโดยรวม 80 เปอ
มีตำหนิหน้ากระดาษตามภาพ


ในห้องนั้นไม่มีเครื่องเรือนอื่นใด นอกจากเครื่องดนตรีไทยวางเรียงรายอยู่บนพื้นพรมสีแดง ที่ปูลาดอยู่เกือบเต็มห้อง ไม่มีคนอยู่ในห้องนั้น... ทว่าเสียงดนตรีดังมาจากเครื่องดนตรีไทยที่วางนิ่งสนิทอยู่บนพื้น ราชาวดีก้าวเดินเข้าไปในห้อง...เลื่อนลอยและเชื่องช้าเหมือนเคลื่อนไหวอยู่ในน้ำหล่อนไม่รู้เหมือนกันว่าจะเดินไปไหน แต่ขาก้าวไปโดยอัตโนมัติในขณะที่เสียงดนตรีกังวานชัดเจนขึ้นราวกับมีนักดนตรีบรรเลงอยู่ตรงหน้าอย่างพร้อมเพรียง เพลงที่ได้ยินแต่ไกลนั่นเอง เหมือนกับมีคนเล่นซ้ำอีกครั้งหนึ่ง

แล้วเครื่องดนตรีเกือบทุกชนิดก็เงียบเสียงลง ปล่อยให้ซอสามสายกังวานขึ้นเจื้อยแจ้วเป็นเสียงเด่นชัดเพียงเสียงเดียว เสียงซอนั้นหวานไพเราะ แจ่มชัดราวกับจะเอ่ยเอื้อนออกมาเป็นคำพูดได้ ฟังละม้ายเสียงสตรีผู้ขับร้องได้อย่างเพราะพริ้ง กำลังชมโฉมสตรีอีกผู้หนึ่งที่ทรงโฉมงามเกินคำพรรณนา "เพลงอะไรนะ ไพเราะเหลือเกิน" ราชาวดีถามตัวเองอย่างเผลอไผล "ลาวม่านแก้ว...น้องจำไม่ได้แล้วหรือ...ลาวม่านแก้วของเราทั้งสองคน" คำตอบนั้นดังแว่วมาจากที่ใดที่หนึ่ง ทุ้มกังวานเป็นเสียงบุรุษ แต่ไพเราะนุ่มนวลราวกับเสียงดนตรี