“แผ่นฟ้ากว้าง เส้นทางหลากหลาย แต่หนทางเดียวที่ข้าจะมีชีวิตอยู่ได้ คือมีเจ้าอยู่ในดวงใจ”
หงจูเชวี่ย เคยหวังความตาย เคยหวังเพียงมีชีวิตรอด แต่ผู้เดียวที่ทำให้เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อด้วยความสุขก็คือสตรีที่เขามิอาจครอบครอง
กู่ซาน ไม่เคยเผยความในใจ และยิ่งไม่เคยคาดหวังการได้ครองคู่กับคนเช่นเขา เพราะเขาไม่อาจเป็นคนสามัญ ส่วนนางมิอาจเป็นหงส์เคียงบัลลังก์
แต่หัวใจของคนมีวิถีทางของมัน โดยเฉพาะหัวใจที่ไม่ยืนยาว
เพราะรู้ว่าเวลาในชีวิตที่เหลืออยู่ของตนช่างแสนสั้น หนำซ้ำถูกบีบคั้นจากเหล่าคนสนิทข้างกายให้รีบมีรัชทายาท หันไปมองญาติสนิททั้งน้องชายและหลานชายก็ไม่มีใครอยากได้บัลลังก์ หงจูเชวี่ยผู้ถือคติ คนไม่เห็นแก่ตน ฟ้าดินจะลงโทษ จึงทำเรื่องสะเทือนฟ้าดินด้วยการหนีออกจากวังไปยังที่ไหนก็สุดรู้ แต่ในแผ่นดินย่อมมีผู้รู้ใจเขา แล้วนั่นจะเป็นใครถ้าไม่ใช่กู่ซาน
นางติดตามไปจับตัวฮ่องเต้ที่หนีออกจากวัง หวังจะลากเขากลับไปอย่างสงบ ไม่คิดว่าเจรจาไม่กี่ประโยคกลับเป็นฝ่ายถูกเกลี่ยกล่อมให้หนีตามกันไปเส้นทางรักของฮ่องเต้ไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยาก สำคัญตรงที่สตรีที่จะเคียงข้างนั้นพร้อมจะเสี่ยงภยันตรายไปด้วยกันหรือไม่

“ข้ามั่นใจว่าตนมีความสามารถหลายอย่าง ไม่ว่าจะยิ้มเย้ยโชคชะตา ฟาดฟันศัตรูจนตกตายทั้งสองฝ่าย แต่อย่างหนึ่งที่ข้าไม่อาจกระทำได้ นั่นคือยอมปล่อยมือจากเจ้า”