หนังสือบ้านมือสองสภาพโดยรวม 90 เปอ
สันเปื้อนตามภาพ
ราคาที่ตั้งได้ทั้ง 2 เล่ม


ฉันตาย หลังจากเดินอยู่ในแถวยาวเหยียดบนถนนสายนี้มาพักใหญ่ๆ ก็ได้สรุปว่า...ฉันตายแล้ว ถ้าถามว่าฉันมาต่อแถวตรงนี้ได้อย่างไร ใครไปรับมา ใช่ยมทูตชุดดำอย่างที่เขาพากันจินตนาการหรือเปล่า ฏ้คงตอบว่าไม่รู้ ตอนแรกในหัวฉันว่างเปล่า ได้แต่เดินไปเรื่อยๆ เหมือนกับคนอื่นๆ ในแถวเช่นหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้ แต่พอเดินสักัพกความทรงจำค่อยๆ คืนกลับมาทีละน้อย เริ่มจากฉันเป้นใคร ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ พ่อแม่พี่น้องชื่ออะไรไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเหตุการณ์สุดท้ายที่เกิดขึ้นก่อนจะมาที่นี่ พร้อมกับความรู้สึกของประสาทสัมผัสทั้งหมด ฉันที่ตกใจในตอนแรกเลยไม่ตื่นตระหนักมากนักเมื่อจำทุกอย่างได้ เพียงแค่สับสนลนลานไปราวสิบนาทีเท่านั้น สิบนาทีที่ฉันพยายามสะกิดถามคนที่อยู่ข้างหน้าและข้างหลังว่าที่นี่คือที่ไหนก็ไม่ได้รับคำตอบ ที่ได้มามีเพียงสีหน้าว่างเปล่ากับเท้าที่ก้าวลากไปข้างหน้ายามแถวขยับเท่านั้น สถานการณ์น่าขนลุกที่ที่มีตัวเองหันว้ายหันขวาอยู่คนเดียวในแถวดำเนินไปราวสิบนาที ก่อนที่จะจนปัญญาและยอมแพ้กับการชวนคนอื่นคุย หัดมาคิดไตร่ตรองแทน ความรู้สึกแรกคือฉันไม่กล้าก้าวออกจากแถว ไม่ว่าจะยาวเหยียดนี่คืออะไร ฉันก้ต้องอยู่ในแถวต่อไป และสภาพแวดล้อมตัวพานให้คิดว่าที่นี่ไม่ใช่บนโลก คงไม่มีที่ไหนในโลกว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย มีเพียงถนนสายยาวสีนวลซึ่งไม่รู้จะไปสุดที่ไหนกับคนไร้สีหน้าความรู้สึกมากมายยืนต่อคิวเหมือนจะไปรอรับการพิจารณาอะไรสักอย่าง มันทำให้คิดจริงๆ ว่าฉันตายแล้วและกำลังเข้าแถวรอไปเจอท่านยมบาลเหมือนคนอื่นๆ ยิ่งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่โดนรถชนตัวลอยละลิ่วลงมากระแทกพื้นถนนซ้ำอีกมันยิ่งชัด เหตุณ์การณ์ในตอนนั้นเกิดขึ้นเร็ว แต่ฉันก็ยังจำได้แม้กระทั่งว่าเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินมาหยุดยืนอยู่ไม่ห่างด้วยท่าทีไม่เหมือนกับคนเป้นลมก่อนหน้านี้เลยสักนิด เธอขยับปากพูดอะไรบางอย่างขณะสติของฉันเลือนหายไปก่อนที่จะทันได้ยิน พอจะรู้ตัวอีกทีก้มาอยู่นี่แล้ว แถวค่อยๆ ขยับไปยอ่างช้าๆ ทำให้มีเวลาได้คิดเรื่องต่างๆ มากมาย คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงเจ๊ฟางกับไอ้ฟิล์ม ใครจะคิดคำพูดสุดท้ายที่ฉันพูดกับน้องชายคือ 'อย่างน้อยฉันก็ดีกว่าแกแล้วกัน'