"ฉันไม่ได้คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์หรือไม่มี" ทับทิมย่นคิ้วน้อยๆ พยายามถ่ายทอดความนึกคิดออกมา "ฉันหมายความว่า...ทุกครั้งที่ฉันมองบ้านฟากโน้น ฉันนึกถึงคุณปู่คุณย่า อย่างน้อยคุณป้าท่านก็รักษาเรือนเอาไว้ ยังมีอะไรเก่าๆ ให้ฉันจำความหลังได้ แต่ว่าคุณสาครกับคุณเฟื่องเขาคงไม่รักษาเอาไว้แน่ ฉันกลัวความเปลี่ยนแปลงชนิดที่จะทำให้ฉันไม่เห็น แม้แต่ร่องรอยอดีตอีกเลยต่างหากล่ะคะ" คุณลานยิ้มให้ภรรยา "ความเปลี่ยนแปลงเสียอีกกลายเป็นของฝืนโลก เธอไม่คิดหรือว่า อดีตนั้นจบสิ้นไปแล้ว...บ้านฟากโน้นจะเป็นอย่างไรก็ช่างเถิด ขอให้เราสองคนทำบ้านฝั่งนี้ของเราให้ดีก็แล้วกัน" คำพูดของคุณลานทำให้ทับทิมสบายใจขึ้น ถึงแม้หล่อนรู้ว่าความเปลี่ยนแปลง จะมาถึงในไม่ช้านี้ หล่อนก็ยังไม่วายมองอดีตด้วยความอาลัย แต่ในขณะเดียวกันก็มีความเข้มแข็งไม่ประมาทปะปนอยู่ในความอาลัยนั้นด้วย