หนังสือบ้านมือสองสภาพโดยรวม 80-85 เปอ
ราคาที่ตั้งได้ทั้ง 2 เล่มจบ


แม่เพ็งลุกจากหน้ากระจกคันฉ่องไปที่หน้าต่าง ซึ่งกั้นด้วยลูกกรงไม้ สำหรับกันคนปีนเข้ามา เสียงน้ำกระทบเรือนแพเบาๆ เป็นจังหวะคล้ายเสียงขับกล่อมอยู่ชั่วนาตาปี มองออกไปจะเห็นแสงไฟวอมแวมริมแม่น้ำแลระยิบระยับไปลับตา เหมือนแสงหิ่งห้อยเกาะต้นลำพู หน้าต่างบานนี้เองเมื่อสมัยหล่อนเป็นเด็กหล่อนจะแอบกระโดดลงน้ำไปโดยไม่ต้องไปลงทางหน้าเรือนแพให้เป็นที่ยุ่งยาก แม่เพ็งมองหน้าต่างบานนั้น ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน หล่อนยิ้มเมื่อนึกถึงความซุกซนของตนเอง และนึกถึงคนใจดี ซึ่งเคยช่วยชีวิตหล่อนไว้ มีอย่างหรือจะจำเขาไม่ได้ "แม่เพ็งเคยเรียกฉันว่า "พ่อฟัก" แล้วบ่าวของแม่เพ็งห้ามพูดคงจะจำไม่ได้กระมัง ยังเล็กอยู่มาก" ท่วงทีกิริยาของเขาสุภาพ น้ำเสียงกังวานน่าฟังจะแตกต่างไปจากเมื่อก่อนก็ตรงสง่างามขึ้น ภาคภูมิขึ้นกว่าเก่า จนกระทั่งหล่อนไม่อยากจะพูดด้วย ก็หล่อนไม่ใช่เด็กเล็กๆ อีกแล้ว และเขาก็ไม่ใช่ "พ่อฟัก" คนเก่าอีกเหมือนกัน