เมื่อคนที่เปรียบเป็น ‘เสาหลัก’ คอยดูแลทุกอย่างในชีวิตต้องตายไป เธอที่มีชีวิตดั่งคุณหนูจึงถูก ‘ไล่ล่า’ ลมหายใจเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย กระทั่งเขา ‘คนนิรนาม’ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองชื่ออะไรเป็นใครมาจากไหนมาช่วยไว้ และมาเจอเธอด้วยความบังเอิญ หรือมีบางอย่างแอบแฝงอยู่ บุญคุณนี้จึงถูกตอบแทน ขณะความทรงจำก็เริ่มจะกลับมา ภาพถ่ายกับปืนนั่นคืออะไร!

‘ความจริง’ ที่ได้รู้นั้นเจ็บปวด แต่ ‘ความลับ’ ที่ได้พบเจ็บปวดยิ่งกว่า ‘ความรัก’ ของคนสามคน ผลของการกระทำเหตุของคราบน้ำตา บทสรุปจะเป็นยังไง เมื่อเขา...ไม่มีความเมตตา ความทรงจำไม่สามารถลิขิตและบังคับชีวิตได้ เพราะเธอคือเป้าหมาย งานต้องสำเร็จ แต่จะทำยังไง เมื่อหัวใจเขาขบถไปแล้ว

ในไร่เล็กๆที่ไม่ได้เลี้ยงสัตว์หรือปลูกผักผลไม้ แต่เป็นไร่ให้คนงานทำสัมปทานป่าไม้ นุชธิดามีชีวิตดั่งคุณหนูอยู่กับแม่ แต่ความสุขอยู่กับเธอได้ไม่นาน เมื่อแม่มาตายจากไปโดยไม่รู้สาเหตุ แล้วคนๆหนึ่งที่เป็นหนึ่งในกิจการสัมปทานป่าไม้ก็ก้าวเป็น ‘เสาหลัก’ คอยดูแลปกป้องช่วยเหลือเธอทุกอย่าง แต่ชะตากรรมก็วนกลับมาที่เดิม เขาหมดลมหายใจไปพร้อมกับพินัยกรรม ที่ทำให้ชีวิตเธอเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย

เธอถูก ‘ไล่ล่า’ และระหว่างความเป็นความตายนั้น ก็ได้รับการช่วยเหลือจาก ‘คนนิรนาม’ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองชื่ออะไรและเป็นใครมาจากไหน มาเจอเธอด้วยความบังเอิญหรือมีบางอย่างแอบแฝงอยู่ บุญคุณนี้จึงถูกตอบแทนแต่ระหว่างนั้นความทรงจำของเขาก็เริ่มกลับมา ภาพถ่ายกับปืนนั่นคืออะไร!

ความจริงที่ได้รู้นั้นเจ็บปวด แต่ ‘ความลับ’ ที่ได้พบเจ็บปวดยิ่งกว่า ‘ความรัก’ ของคนสามคน เป็นความทรมานที่ไม่ใช่ความอ่อนแอของน้ำตา แต่เป็นความเข้มแข็งของจิตใจ เมื่อเจ็บแล้วต้องจำจำแล้วไม่ทนต้องฟาดฟันเพื่อเอาคืน เธอเชิดหน้า ไว้ตัว ตอบกลับอย่างไม่สนใจใคร ส่วนเขาก็ไม่มีความเมตตา ความทรงจำไม่สามารถลิขิตหรือบังคับชีวิตได้ แม้คำขอร้องก็ไม่มีให้ เมื่อหัวใจมัน ‘ขบถ’ ไปแล้ว