"พี่โต!" อณิมาตกใจจนกล่องทิชชูหลุดจากมือ "ทะ...ทำอะไรเนี่ย!"
"ก็ณิกดแผลแรงพี่เลยตกใจ" พูดออกไปแล้วก็อดขำเหตุผลบ้าบอของตัวเองไม่ได้ ยิ่งคนโดนฉวยโอกาสมองตาขวางเขายิ่งอยากหัวเราะ
"ปล่อยค่ะ ณิไม่อยากทำแผลให้คนนิสัยไม่ดี ขี้โกหกแล้ว" หญิงสาวต่อว่าทั้งที่ไม่กล้าสบตาเขา พยายามดันอกหนาให้ออกห่างแต่เขายังรั้งร่างเธอไว้ด้วยแขนแข็งแรง
"โอเค ไม่โกหกแล้วก็ได้" ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ อณิมาเลยมองด้วยแววตามีรอยสงสัย "ความจริงคือ...พี่อยากจูบณิ" คนฟังตาโตแต่ก็หนีไปไหนไม่ทันแล้วเพราะมือใหญ่ข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นล็อกท้ายทอยเอาไว้ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาแนบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว
อณิมาหลับตาปี๋ หัวใจเต้นโครมคราม พยายามดิ้นแต่วงแขนแข็งแรงกลับรัดแน่นขึ้นไปอีก ริมฝีปากอุ่นร้อนจูบหนักหน่วงราวกับจะดูดกลืนลมหายใจของเธอไปจนหมดสิ้น
สติของอณิมากระเจิงหาย ร่างกายนิ่งแข็งเหมือนถูกสาป ทว่าวูบหนึ่งคำพูดของเขาก็ผ่านเข้ามาในสมอง มันเป็นคำพูดที่ทำให้ร่างกายเธอเปลี่ยนมาเป็นสั่นสะท้านด้วยความหวั่นกลัว
ถ้าเมื่อไหร่ที่จูบปาก มันต้องไม่จบแค่จูบ...จำไว้เลย