นับตั้งแต่สูญเสียพ่อซึ่งเป็นผู้นำครอบครัวภาวะขัดสนดุจมาเยือนดั่งมิตรชิดใกล้ที่ไม่อยากคุ้นชิน ลำพังรายได้จากการรับจ้างตัดเย็บเสื้อผ้าของแม่คงพอให้กินอิ่มนอนอุ่นบ้าง แต่เมื่อคุณยายล้มเจ็บเมื่อปีกลาย จากที่สามชีวิตเคยมีพอกินพอใช้เปลี่ยนเป็นขาดแคลนอย่างไม่อาจเลี่ยง

เหตุจำเป็นมากมีรติจำใจยอมเป็นลูกจ้างออมรักสาวน้อยลูกหลานผู้ลากมากดีที่เหมือนคาบช้อนทองฝังเพชรมาเกิด รับจ้างทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ หาเงินเป็นค่าใช้จ่ายไม่ใช่เรื่องหนักหนา หากมีเวลาถ้าพอทำได้ไม่เป็นที่ขัดใจแม่กับยายไม่เคยเกี่ยงงอน ในเมื่อไม่มีจะกินจะใช้ก็ต้องหาให้พออยู่ได้มันก็แค่นั้น แม้ว่างานที่คุณหนูเอาแต่ใจเสนอจ้างช่างฝืนใจเสียเหลือเกิน

อยู่ดี ๆ วันหนึ่งยัยน้องออมจอมหยิ่งดำริอยากเลี้ยง “หมา” อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และตามประสาคนไม่เคยต้องรับผิดชอบใด ๆ ออมรักย่อมไม่ลงมือลงแรงหรือให้ใจดูแลสัตว์เลี้ยงด้วยตัวเอง ครั้นจะมอบหมายคนรับใช้จัดการก็ไม่สบอารมณ์ไม่ครบความตั้งใจ ในเมื่อการเลี้ยงมะหมาสี่ขาครานี้มีวัตถุประสงค์มากกว่าให้หมาเป็นเพื่อนผู้ซื่อสัตย์ นัยยะแอบแฝงที่แจ้งชัดต่อว่าที่ลูกจ้างทำรติเกือบใส่เกียร์ถอย หากแต่เมื่อสาวน้อยหน้ามนออกปากบอกราคาค่าจ้างเดือนละสองหมื่น สัญญาจ้างคราวละสามเดือนต่อสัญญาไปเรื่อย ๆ จนกว่าหมาจะตาย เอิ่ม...หรือจนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย กลิ่นเงินตราช่างเย้ายวนใจให้ต้องรีบทบทวนโดยด่วน
สาวหน้าหวานกวาดตาอ่านอักษรยืดยาวบนกระดาษเอสี่สองหน้าอย่างผ่าน ๆ แสร้งรักษาเพอร์ฟอร์มที่ไม่ค่อยจะมี ใจประหวัดถึงโชคดีที่อัตคัดยิ่งกว่าฟอร์ม เรียนจบเทอมนี้ใช่ว่าจะหางานได้ทันที ต่อให้มีงานเงินเดือนค่าจ้างวุฒิปริญญาตรีจบใหม่ยังไง๊ยังไงก็น้อยกว่าสองหมื่นละว้า คิดคร่าว ๆ แบบไม่ยอมเสียเวลาทั้งเกรงนายจ้างหน้าละอ่อนจะตั้งสติได้ เปลี่ยนใจขึ้นมาคงได้แต่เสียดายโชคที่บินผ่านน่าเจ็บใจ รติคว้าปากกาลูกลื่นลายการ์ตูนเจ้าหญิงดิสนีย์ที่เหมือนส่งยิ้มให้เธอเป็นพิเศษ แล้วจรดหมึกลงลายเส้นเป็นลายเซ็นรับว่าจ้างอันประหลาดพิลึกในทันใด!
หน้าที่ในฐานะพี่เลี้ยงน้องอู้ฟู่หมาน้อยบลูด๊อก ไม่มีอะไรซับซ้อน หมาไฮโซกินอาหารเม็ดราคาแพง นาน ๆ ทีจึงจะปรุงเมนูพิเศษเพื่อเสริมสุขภาพและเพิ่มการเอนจอยอีทติ้ง แรก ๆ ต้องไปรับไปส่งอู้ฟู่เข้าเรียน อ่า...ไปฝึกนิสัยกริยามารยาทเป็นหมาผู้ดีเบื้องต้นราว ๆ นั้น อู้ฟู่ฉลาดเรียนรู้ไวผ่านไปไม่นานก็สำเร็จการศึกษาสมค่าทายาทสุนัขชนะการประกวดมีเพ็ดดีกรี ดังนั้นหน้าที่ประจำอันเป็นงานหลักของติ๊ดตี่หรือรติคือพาอู้ฟู่เดินเล่นทุกเย็นและหมั่นพาไปหาหมอ !
พาหมาไปหาหมอ คือหน้าที่สำคัญยิ่งยวดต้องไปเป็นประจำ ไม่ว่าอู้ฟู่จะถึกทนแข็งแรงสมบูรณ์ขนาดไหนก็ต้องหาข้ออ้างพาไปหาหมอหมาหน้าปากซอยบ้านออมรักเท่านั้น เพราะเป้าหมายของการเลี้ยงอู้ฟู่อยู่ที่สัตวแพทย์สาวสวยเจ้าของคลีนิคนั่นเอง
ถ้างานในรับผิดชอบจะมีเท่านี้คงไม่คณามือติ๊ดตี่ ที่ทำลำบากใจก็เพราะคุณหมอคนงามนามพี่มดเป็นพี่สาวแสนดีของนายมุนเพื่อนซี้วัยเด็กจนบัดเดี๋ยวนี้ ติ๊ดตี่สนิทสนมคุ้นเคยกับพี่มดประหนึ่งพี่สาวแท้ ๆ และใช่จะมีแค่พี่มดกับนายมุนเท่านั้นที่เธอมักคุ้นไยดี แต่หมายถึงสนิทกันทั้งครอบครัว ตั้งแต่จำความได้
เมื่อรู้ว่ายัยน้องออมหลานคุณคชาเศรษฐีที่ดินจับจองพี่มดด้วยสายตาหมายจะให้มาเป็นแม่เลี้ยงใจดีในอุดมคติ รติแอบยินดีไม่น้อย พี่มดหน้าตาดีนิสัยน่ารักน่าคบหา ถ้าได้แต่งกับตระกูลเศรษฐีมีเงินเป็นถุงมีทองเป็นถังและยังเป็นคนมากบารมีใคร ๆ ก็อยากรู้จักเข้าใกล้พ่อมนแม่อี๊ดกับนายมุนคงหายห่วงแม่สื่อจำเป็นก็คงภูมิใจที่พี่สาวได้ดี ถึงอย่างนั้นออกจะหวั่น ๆ อยู่บ้างเพราะแม้พี่มดจะมีบุคลิกเรียบร้อยพูดน้อยใจดีที่สุดแต่ก็เลือกมากสุด ๆ ซะด้วย นี่สิคือเรื่องน่าหนักใจของแท้ !
แต่...ชั่งน้ำหนักดูแล้ว ไม่เห็นจะมีเรื่องเสียหายถึงขนาดสร้างความเสื่อมถอยแก่ผู้ใด อีกทั้งรายได้ค่าเลี้ยงหมาแถมพ่วงเป็นแม่สื่อเดือนละสองหมื่นไม่ใช่น้อย ๆ ยิ่งถ้าพี่มดเซย์เยสยอมเป็นแม่เลี้ยงน้องออมรักเมื่อไหร่ ติ๊ดตี่จะได้เงินก้อนใหญ่เป็นสินน้ำใจอีกด้วย เพราะฉะนั้นไม่มีเหตุผลให้ต้องกังวลเกินจริง งานจิ๊บจ๊อยแค่นี้ เงินดีขนาดนี้ รติทำได้...มั้ง ?

หากจะรู้สักนิดว่าคุณรอมชอมปาป๊าน้องออมรักเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ หล่อ รวย เจ้าชู้ และซูเปอร์ไวไฟ ไฟลุกไวขนาดไหนพิสูจน์ได้จากอายุแค่สามสิบหกมีลูกโตเป็นสาวย่างสิบแปดปี แถมมีกิ๊กทั่วบ้านทั่วเมืองจำกันไม่หวาดไม่ไหว ยัยน้องออมจอมบงการเห็นท่าไม่ดีกลัวพ่อจะคว้าพริตตี้วัยกระเตาะมานั่งชูคอในตำแหน่งแม่เลี้ยงให้ตำใจ ออมรักแทบจะตีลังกาคิดหาทางขังพ่อไว้ในบ้าน แต่งานมโนเพ้อเจ้อไม่ช่วยอะไร สุดท้ายตัดสินใจสรรหาภรรยาใหม่โปรไฟล์ดีที่เธอว่าผ่านมาตรฐานตัวเองนำมาประเคนพ่อซะเลย...
ถ้าอะไร ๆ มันง่ายอย่างใจคิด โลกนี้คงไม่มีคนผิดหวัง กระนั้นความผิดหวังก็ไม่ได้หมายถึงการสูญเสียเสมอไป...เรื่องร้ายกลายเป็นดี มีให้เห็นบ่อย ๆ เรื่องดี ๆ ลงท้ายเป็นร้ายก็ไม่ใช่ไม่มี...
เรื่องนี้จะลงเอยแบบไหน ต้องลองอ่านดูสินะ ...