สามปีที่ต้องห่างไกลจากหยางจื่อเจิน

กลับมาเมืองหลวงครั้งนี้ก็เพื่อรับตําแหน่งแม่ทัพใหญ่

เขาจะได้กลับมาอยู่เมืองหลวงอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตาพร้อมครอบครัวเสียที

สามปีที่อยู่ชายแดน กลับมาก็ยังกล้าพาอนุอีกสองคนกลับมาด้วย

หงหย่งเหิง ท่านช่างกล้าทํากับข้าและลูกได้ ข้าทั้งต้องดูแลพ่อแม่ ดูแลน้องๆของท่าน

ดูแลทั้งบ้าน ดูแลจวนแม่ทัพให้ท่าน หงหย่งเหิง ท่านคอยดูเอาเถอะ

“เป็นบุตรเสนาบดีแล้วอย่างไร ท่านคาดหวังสิ่งใดอยู่ ในเมื่อที่ผ่านมาเลี้ยงดูพวกเราราวเศษสวะ

จะให้เราพี่น้องนั่งเชิดหน้า น้ําตาตกอยู่ในวังหลวง วังอ๋อง จวนขุนนาง

เพื่อช่วยเชิดชดํารงวงศ์ตระกูลอย่างนั้นหรือ

ทั้งที่ท่านก็รู้ว่าพวกเราแสนจะอ่อนแอ โง่งม เจ็บป่วย ส่งเข้าไปก็ตายเปล่า

ข้าน้อยทั้งสามช่วยใครไม่ได้หรอก แค่ใช้ชีวิตเติบโตมาในจวนเสนาบดีสิบกว่าปี ยังแทบเอาตัวมิรอด

สู้ส่งพวกเราไปตบแต่งกับบัณฑิตตกยากแต่ใฝ่ดี เปี่ยมด้วยคุณธรรมหรือจะส่งไปสํานักนางชี สร้างโรงทาน ปฏิบัติธรรมชั่วชีวิต

ยังจะสร้างชื่อเสียงให้วงศ์ตระกูลมากกว่าไปเป็นสนมปลายแถว ชายารอง ฮูหยินรอง

ถูกเหยียบย่ําทําลายจนไม่เหลือศักดิ์ศรีความดีงามให้ผู้ใดจดจํา

วอนท่านเสนาบดีได้โปรดพิจารณาอีกครั้งเถิด”

นี่คือบทสนทนาที่ยาวที่สุดเท่าที่นางเคยกล่าวกับท่านเสนาบดีกรมคลัง บิดาผู้ให้กําเนิด

ก่อนจะถูกขับไสให้มาสํานึกตนอยู่ที่ สํานักนางชีรกร้างห่างไกลผู้คนแห่งหนึ่ง

พร้อมกับก้อนแป้งเจ้าน้ําตาและหมูอ้วนตัวโง่งมร่วมบิดาอีกสองนาง

“เสี่ยวหู เสี่ยวจูเจ้าหยุดร้องให้กับหยุดกินสักที่ บัดนี้เราได้ออกจากจวนท่านเสนาบดีมาแล้ว

นับว่าบรรลุแผนการขั้นต้น แม้จะ เป็นเวลาแค่หนึ่งปีก็ตาม”

“พี่ใหญ่ ขากําลังกินเฉลิมฉลองอยู่นี่ไงเจ้าคะ”

“ส่วนข้า... ข้ารู้สึกยินดียิ่ง น้ําตาที่หลั่งออกมาก็เพราะความปลื้มปีติเจ้าค่ะ”

สวรรค์! ให้เกิดมาเป็นบุตรเสนาบดี แต่มีชีวิตอยู่เยี่ยงชาวไร่ชาวนานยังกลั่นแกล้งขาไม่พอใช่หรือไม่

เหตุใดจึงต้องส่งตัวเกะกะเหล่านี้มาเป็นพี่น้องร่วมอุดมการณ์ด้วย นางได้แต่ทอดถอนใจ