หลง พึ่งบุญ หญิงสาวที่เกิดมาจากความผิดพลาดของหญิงขายบริการ ถูกเลี้ยงดูแบบทิ้งขว้างไม่สนใจไยดีมาตั้งแต่เกิด และเมื่ออายุเก้าขวบก็โดนทอดทิ้งให้อยู่ที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า แต่เพราะความสามารถที่ติดตัวมาจึงทำให้เธอเอาตัวรอดจนเรียนจบทำงานเป็นนักออกแบบภายในของบริษัทออกแบบภายในแห่งหนึ่งได้ สิ่งเดียวที่เป็นเพื่อหลงในยามเหงาใจตั้งแต่เด็ก คือ...การดูดาว หลงรักการดูดาวเป็นชีวิตจิตใจ เพราะเนื่องจากสมัยตอนเด็กๆ แม่ที่มีอาชีพขายบริการจะออกไปทำงานตอนกลางคืนและกลับมาในตอนเช้ามืด ดังนั้นการได้นั่งดูดาวจึงเป็นสิ่งที่ปลอบประโลมหัวใจในยามที่รู้สึกโดดเดี่ยวและเหงาหงอย ความฝันเดียวที่หลงมีคือ...การได้เดินทางไปทริปดูแสงเหนือ
ชีวิตของหลงราบเรียบ เฉื่อยช้า ไร้สีสัน คล้ายท้องฟ้ายามค่ำคืนมาโดยตลอด จนกระทั่ง...ได้พบกับ ‘อี้เฟย’ หรือ ตุลธร แซ่เฮ้ง พนักงานขายในบริษัทที่หลงทำงานอยู่ เพราะความแตกต่างกันทั้งในลักษณะนิสัยและฐานะ ทำให้ในตอนแรกหลงกับเขาไม่ได้สนิทกันมาก แต่แล้วคืนวันงานเลี้ยงปีใหม่ของบริษัท เพราะ...ความเมาขาดสติทั้งคู่ ทำให้หลงกับเขามีความสัมพันธ์ทางกายจนหลงตั้งท้อง ความตั้งใจที่จะเก็บความสัมพันธ์ทางกายแค่เพียงคืนเดียวเป็นความลับกันสองคนจึงมีอันต้องเปิดเผยให้ทุกคนรอบข้างของทั้งคู่ได้รับรู้ อาจเพราะความโดดเดี่ยวในใจของหลงที่มีมานาน...เมื่อได้มาสัมผัสความเป็นอี้เฟยที่เป็นเขาโดยไม่มองเพศสภาพทางกายทางใจใดๆ หลงก็พบว่า...หลงรักอี้เฟย...รักในแบบที่เขาเป็น ส่วนอี้เฟย เพราะความเป็นหลง...ความผูกพันระหว่างเขาและเธอก็ทำให้เขายอมรับความรักที่เขาไม่เคยมีให้ผู้หญิงเพศตรงข้ามที่ไม่ใช่แม่หรือพี่สาว แต่เขากลับรักหลง...ที่เป็นหลงเช่นกัน