“โลกของชมพูพิมพ์สีขาว แต่โลกของเขาเทาหม่นฟอนเฟะจนเกือบกลายเป็นโคลนสีดำ”
แม่เอาเธอมาเร่ขาย เขาก็รับซื้อ เธอจึงกลายเป็นสินทรัพย์ของเขามาตั้งแต่นั้น จากเด็กอนาถาเกือบอดตายอัปเกรดกลายเป็นคุณหนูหรูหรา
ถูกบำรุงบำเรอด้วยอาหารดีๆ พร้อมที่ซุกหัวนอนราคาแพง

เขามีบุญคุณ เธอก็ทดแทน
จ่ายหนี้ที่ไม่อาจตีเป็นมูลค่าชัดทางการเงิน ด้วยศักดิ์ศรีและวิญญาณ
แถมด้วยหัวใจซึ่งวางไว้แทบเท้าราวกับมันเป็นเพียงฝุ่นธุลี
แม้จะตระหนักดีว่าคนอย่างวิณ ภัทรเศรษฐ์ไม่รู้สึกรู้สา
ไม่ผูกพันทางอารมณ์กับใคร
และการหลงรักผู้เป็นเจ้าของร่างกาย ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย
โดยการกระโดดสู่ห้วงมหรรณพที่เชี่ยวกราก
ทว่าเธอก็ยังรัก เทิดทูน บูชา แม้ว่าอาชญากรตัวเอ้ไม่มีวันเห็นค่า

แต่เมื่อวันหนึ่งเธอมีใครที่เข้ายึดพื้นที่หัวใจได้มากกว่า
และก่อนที่เขาจะพรากสินทรัพย์ชิ้นใหม่ที่เธอซุกซ่อนไว้
ซึ่งอาจหมายถึงผลกำไรจากการลงทุนไปจากอก
ผู้หญิงขายขาดจึงต้องยอมเนรคุณ จูบลาแล้วหนีหน้าไป
ทิ้งความทรงจำดีร้ายเอาไว้ในความทรงจำ

ซื้อมา-ขายไป-ทำกำไรเป็นสิ่งที่วิณถนัด
แต่หลังจากได้ฟาดฟัดลิ้มรสชาติสินทรัพย์แสนโอชะ
เขาก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นเสือร้ายที่หิวกระหายไม่รู้จักพอ
เลยไม่คิดจะปล่อยของถูกปากให้ห่างกายหรือขายทอดตลาด
แม้ว่าอาจต้องประสบกับภาวะขาดทุนย่อยยับทางหัวใจก็ตามที