"เฮียเลือกเขาแทนที่จะเป็นกี๋เหรอ เฮียทำแบบนี้ได้ยังไง ทำ ฮึก ได้ยังไง!"

อชิระดันพิสชาไปไว้ด้านหลัง สองมือรวบจับต้นแขนเล็กของคนที่เอาแต่ทุบตีเขาแล้วก็พร่ำเพ้ออะไรไร้สาระแบบที่เขาไม่อยากฟัง

บุ้งกี๋กำลังงี่เง่า และก้าวก่ายชีวิตของเขามากเกินไป

"เมื่อไหร่กี๋จะออกไปจากชีวิตของเฮียซักที"

"เฮีย ฮึก เฮียโคตรใจร้ายกับกี๋เลย"

"กี๋เลิกตามวุ่นวายกับเฮียซักที มันน่ารำคาญ เฮียไม่มีวันชอบกี๋ ไม่มีวันรักกี๋ เลิกยุ่งกับเฮียได้แล้ว"

ความรู้สึกที่ก่อตัวมายาวนานขาดสะบั้นลง ณ วินาทีนั้น มือที่ไล่ทุบตีอชิระหยุดนิ่งแล้วทิ้งลงข้างลำตัว สายตาของบุ้งกี๋ที่ทอดมองชายหญิงตรงหน้าเต็มไปด้วยความรวดร้าว หากแต่เธอสมเพชตัวเองมากกว่า

รู้อยู่แก่ใจว่าต้องผิดหวัง วันหนึ่งต้องเสียใจแบบนี้ แต่เธอไม่เคยคิดว่ามันจะเลวร้ายขนาดนี้ ขนาดที่เขาไม่คิดจะหันกลับมามองแม้ว่าเธอแทบยืนไม่ไหวแล้วก็ตาม

"มันไม่มีค่าเลยใช่มั้ยกับทุกสิ่งที่กี๋ทำลงไป"

สายตาของเขามันตอบว่าใช่

"ความพยายามของกี๋มันกลายเป็นความรำคาญให้เฮีย ฮึก ใช่มั้ย"

อชิระไม่ตอบ เขาเบือนหน้าหนี

"มีซักนิดมั้ยที่เฮียจะรักกี๋บ้าง แค่นิดเดียวก็ยังดี"

…

"กี๋พอแล้วนะ ไม่ไหวแล้ว จะเลิกรักเฮียแล้วจริงๆ"