มีอะไรบางอย่างจากแววตาของครามที่บอกถึงอันตราย สัญญาณเตือนดังรัวอยู่ในสมอง แต่หัวใจสั่งให้พะพลอยละเลยมัน นี่อาจจะเป็นโอกาสเดียวที่เธอจะได้ใกล้ชิดเด็กหนุ่มคนนั้น คนที่เธอใฝ่ฝันและโหยหาเรื่อยมา ถ้าหากเธอปฏิเสธเขาในวันนี้ อีกสิบปีต่อมา เธออาจจะต้องมาคร่ำครวญเสียดายที่ปล่อยให้ทุกอย่างหลุดมือไป

ดูเหมือนสีหน้าและแววตาของเธอคงบอกทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะครามขยับตัวเข้ามาใกล้ มือแข็งแรงประคองดวงหน้าเธอด้วยกิริยาอ่อนโยน

"โอกาส..." เขาพึมพำเสียงเบา ก่อนจะถามย้ำอีกครั้ง "จะถามอีกครั้งเดียวนะ เธอแน่ใจใช่ไหม"