เพื่อนเลวลากผมไปใช้หนี้มาเฟียแทน
กงเกวียนกำเกวียนที่ผมต้องมาเจอเจ้ากรรมนายเวร
เพราะไอ้เฮียคนนั้นคือคนที่ผมหักอกเขาอย่างไม่เหลือเยื่อใย
มันจะไม่มีปัญหาเลยถ้ามันเป็นแค่ One night stand.


เรามีกลิ่นกายที่เหมือนกัน ผมสวมเสื้อผ้าของเขา กลิ่นของเขาติดบนผิวกายผม ผิวหนังเหมือนถูกฉาบด้วยสัมผัสที่ยังติดตรึง สัญลักษณ์รอยประทับบนตัวผมที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นยังไม่เลือนหาย บางทีที่เฮียไนล์ให้ผมสวมชุดของเขามันอาจจะเป็นเพราะ...

อยากแสดงความเป็นเจ้าของ...

ผมโน้มต้นคอเฮียไนล์ลงมาแล้วค่อยๆ ขบเม้มริมฝีปากล่างของเขาอย่างนุ่มนวล จูบที่เหมือนแมลงปอแตะขาบนผิวน้ำ สัมผัสสั่นไหวสะท้อนเข้าไปในหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ผมถอนริมฝีปากสบตากับเขา

“ผมขอโทษ...” ผมขอโทษ...ขอโทษสำหรับอะไร ไม่ใช่เรื่องเดียวกับที่เขาอยากให้ผมขอโทษแน่นอน ขอโทษในสิ่งที่ผมไม่สามารถพูดออกไปได้

“มึงน่ารัก” เขาเลื่อนมือที่บีบคอผมมาโอบกอด ซุกหน้ากับบ่าของผมสูดหายใจแรง

“อย่ารักใคร...”

“ผมไม่รักใครหรอก” ผมบอกข้างหูเขาแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน