“อ้าว ร้องไห้ซะแล้ว มีใครว่าอะไรหนูหรือครับ” ชายหนุ่มที่ทรุดตัวนั่งลงบนเตียงลากลูกน้อยเข้ามากอด
“น้องเนยกลัวคุณย่าไม่รัก คนเก่งต้องไม่ฉี่ ฮึก...รดที่นอน” หนูน้อยตอบเจือเสียงสะอื้น
“ใครบอกลูกอย่างนั้นครับ”
“คุณครูค่า”
“หืม...” สงสัยต้องไปพบคุณครูของลูกเสียแล้วสิ ทำไมต้องกดดันเด็กแบบนี้ด้วย เป็นเรื่องธรรมดาของเด็กที่ฉี่รดที่นอน โตขึ้นก็จะหายไปเอง
น้องเนยเพิ่งเข้าเรียนอนุบาลได้หนึ่งเดือน ไม่มีปัญหากับครูและเพื่อน ไม่เคยดื้อ ไม่เคยโยเย ตื่นเช้ามาก็อาบน้ำไปโรงเรียนอย่างว่าง่ายจนทุกคนชมไม่ขาดปากแม้กระทั่งครู เพราะหนูน้อยไม่เคยงอแงร้องจะกลับบ้านเหมือนเด็กคนอื่น
“พ่อโตแล้ว แต่พ่อยังฉี่ใส่แม่ทุกคืนเลยนะครับ”
“พี่ชัช”
“อูย มาหยิกพี่ทำไมกัน”
“พูดอะไรระวังบ้าง อย่าทะลึ่ง ลูกจะจำเอาไปพูด พี่ไม่อายแต่หยาอาย” หญิงสาวหน้าแดงขณะส่งค้อนให้สามี
ชัชชนัทหัวเราะวางร่างเล็กของลูกไว้ตรงกลางแล้วดึงแม่ของลูกที่นอนอีกด้านเข้ามาใกล้ กอดทีเดียวทั้งแม่และลูก
“คืนนี้นอนกันสามคนนะครับ พ่อจะ...” ฉี่ใส่แม่
“หยุด!” หญิงสาวชี้หน้าเขาเพราะรู้ว่าเขาจะพูดอะไรออกมา
ชัชชนัทยักคิ้วยิ้มเผล่
“คนนิสัยไม่ดี”