การปลอมตัวเป็น “แม่เฒ่า” ไม่ใช่เรื่องยากเย็นสำหรับพลอยสิรินทร์ เพราะมันเป็นวิชาที่หล่อนเรียนจบมาด้วยคะแนนดีเยี่ยม พร้อมทั้งเครื่องไม้เครื่องมือที่หอบกลับมาด้วย ราวกับรู้ล่วงหน้าว่าจะได้ใช้ให้เป็นประโยชน์ในอนาคต… เขาเพิ่งรู้จักหล่อนได้ไม่นาน จนคิดว่าเขาคงอยู่ได้ เมื่อหล่อนจากมา แต่เอาเข้าจริง ความอ้างว้างกลับรบกวนทุกวินาที…ยิ่งรู้สึกว่าคิดถึงหล่อนมากเป็นทวีคูณหล่อนเข้ามาในชีวิตเขาด้วยความจริงใจ ให้เขาได้สัมผัสความเป็นตัวตนที่แท้จริง ไม่เสแสร้ง มีทั้งยามน่ารักและน่าชัง และเป็นคนเชื่อมโยงความรู้สึกของเขากับ “คุณย่า” ให้เหมือนกับว่าท่านไม่ได้ทิ้งเขาไปไหน “แม่เฒ่าเจ้าเล่ห์” นขรเรียกหล่อนอย่างนั้นเกือบทุกครั้งที่โอบอุ้ม…